Mijn verre neef en collega, Lodewijk van Nispen, kreeg de diagnose CIAP, Chronische Idiopathische Axonale Polyneuropathie. Erge pijn, tintelende, stramme en gevoelloze voeten, problemen met stabiliteit en evenwicht. Ongeneeslijk, zeiden de artsen. Hij moest ermee leren leven zei de specialist. Eind van het jaar zou hij een rollator nodig hebben. Maar met intensieve behandeling verdwenen niet alleen zijn klachten grotendeels, ook laboratorium onderzoek liet veel gunstiger waarden zien. Zenuwuiteinden bleken weer aangegroeid. De rollator is er nooit gekomen. In plaats daarvan maakt hij weer lange wandelingen zonder klachten. Zijn ervaringen lees je op zijn eigen website. Ook de bloeduitslagen vooraf en na afloop zijn daar te vinden.
Afrekenen met pijn
Toen ik Sonia ontmoette, had ik 3 jaar lang gebruik gemaakt van hulpmiddelen om te lopen: krukken, scootmobiel, en het laatste jaar had ik ook een traplift gekregen. Ik kwam namelijk soms de trap niet meer op of af. Mijn probleem in mijn been was door allerlei deskundigen bekeken. Steunzolen, paracetamol, het hielp niets. Ik had botpijn. Ik kon mijn been niet warm houden.
Ik had zelf het gevoel alsof er gewoon geen bloed in mijn been zat, om het warm te houden en mijn verzuurde spieren te herstellen. Maar op de scans was nooit wat te zien. Toen Sonia mijn klachten hoorde, concludeerde zij ook dat het mogelijk door een slechte doorbloeding veroorzaakt werd. Ik vertelde dat de scan dat dus juist niet had uitgewezen, dus dat dat uitgesloten was door de artsen.
Ze legde eenvoudig uit hoe de circulatie in je lijf werkt, en wat ze in de scan niet in zicht konden krijgen. Op een uitgebreide informatie-avond nam ze de tijd om er meer over uit te leggen en kon ik de Bemer proberen. Na 8 minuten was de pijn weg. Mijn been voelde normaal. Op dit moment ben ik weer redelijk mobiel. De eeuwige botpijn blijft weg, en dat scheelt bakken energie. Natuurlijk kan Sonia niet de vergroeiing in mijn been oplossen, dus lopen zal altijd wel moeite kosten. Maar die botpijn, dat maakt het verschil tussen het gebruik van hulpmiddelen of niet. Een vrij gevoel, ik ben er blij mee. (een collega-therapeut)
Ik heb de Bemer gebruikt toen ik mijn enkel flink had verzwikt. Eerst dacht ik dat het vanzelf wel weg zou gaan. Maar na 2 weken was het nog nauwelijks vooruitgegaan en kon ik nog steeds niet op mijn voet staan omdat het teveel pijn deed. Toen ben ik de Bemer gaan gebruiken. Na 8 minuten bemeren was het resultaat gelijk al duidelijk merkbaar! Dat had ik absoluut niet verwacht. Mijn enkel voelde gelijk anders en ik kon hem een beetje gaan belasten. Een paar dagen later (met gebruik van de Bemer op de aanbevolen manier) kon ik alweer vrij normaal lopen en een paar weken later had ik er helemaal geen last meer van. (Karin van Gerner, Zwolle).
Ik heb al lang contact met de praktijk Namah, met invaliderende klachten. Sonia weet heel veel, en zoekt daarin met de cliënt haar weg. Zij heeft mij vanwege de aard van de klachten doorverwezen naar een heel specifieke alternatief therapeut, en na de diagnose de behandeling verder uitgevoerd. En dan bedoel ik van een situatie met het verzorgingshuis in zicht, naar een situatie waarin ik niet meer huis gebonden ben door mijn klachten. Dat is wel wat, als je bedenkt dat drie specialisten uit de reguliere gezondheidszorg mij niet konden helpen. (B.R., Zwolle).
Het gaat een stuk beter. Er is een heel aantal voedingsmiddelen die ik vroeger helemaal niet kon eten. Met sommige daarvan moet ik nog steeds voorzichtig zijn, maar af en toe gaat best. Daardoor kan ik ook weer uit eten, wat heel lang niet gekund heeft. (TD)